Jeetje, wat vliegt de tijd voorbij. Week 4 van mijn stage zit er alweer op. En elke week ontdek ik weer nieuwe dingen. Sommige waar ik het niet zo mee eens ben, maar heel veel waar ik het wel mee eens ben. In dit blog zal ik wat vertellen over beiden.

Ik begin natuurlijk met al het positieve van deze week. De twee leraressen van deze klassen zoomen erg in op het leren lezen/schrijven, maar dit gebeurt niet op een saaie manier. De ene keer mogen de kinderen zelf een tekening maken en erbij schrijven, de andere keer maken ze samen een boek, weer een andere keer wordt er vol emotie een verhaal verteld, en je kunt natuurlijk ook het verhaal uit het boek naspelen. Elke dag hoor ik wel een verhaal voorgelezen worden, of lees ik er zelf een voor. De keuze is ook echt groot. Maar ik wil even ingaan op het zelf maken van een boek.

In kleine groepjes gaan kinderen met de leerkracht mee. Er wordt gepraat over deze 'unit' oftewel 'how do we express ourselves?' Samen wordt er gezocht naar een idee voor een boek. Één groepje bedacht dat het leuk zou zijn om te laten zien hoe jij jezelf kunt uitdrukken, en het daarna allemaal te doen. Samen met de leerkracht werden rond de hele school foto's gemaakt (zie hieronder). Weer terug in de klas werd er gekeken welke tekst bij de foto's moest komen. De boeken werden uitgeprint en ingebonden, en liggen nu in de klas, voor iedereen om te lezen. En wat bevordert het leesplezier nu meer, dan een boek lezen dat je zelf gemaakt hebt, en waar je zelf ook nog eens in staat! Kleef en Tomesen (2008) geven aan dat kinderen het snelste leren in betekenisvolle contexten. Ook geven zij aan dat het leesplezier één van de belangrijkste voorspellers is voor het ontwikkelen van het begrijpend lezen. Als je bovenstaand voorbeeld leest, kun je denk ik wel zien dat deze twee stellingen zeker behaald worden!

Een andere manier waarop lezen interessant wordt gemaakt is de story time op maandag en dinsdag. Als de leerlingen zelf een boek voor willen lezen mogen ze dit aangeven en wordt er op maandag- of dinsdagochtend tijd gemaakt. De kinderen gaan elke week naar de bibliotheek in school (zie de foto's), en mogen hier twee boeken uitzoeken, deze lezen ze thuis.

Een van de leerlingen (die nog niet zo lang geleden op KIS is gekomen, en moeite heeft met Engels) had een van deze boeken thuis geoefend, en wilde deze voorlezen. Het was zo mooi om te zien hoe trots ze zelf was, maar nog mooier om te zien hoe trots haar klasgenoten waren, en hoe graag zij zelf ook een verhaal wilden gaan voorlezen aan de klas! Door zelf ervaringen op te doen met "voorlezen" en het plezier van de andere kinderen zien wordt het eigen leesplezier ook vergroot.

Wat ik af en toe wel moeilijk vind, is om de vertaling te maken naar het onderwijs in Nederland. Deze ouders betalen veel geld om hun kinderen hier op school te laten leren, en er is dan ook veel geld om leerkrachten en materialen in te zetten. Zo zijn in EY2 (twee klassen van 20 die vaak samen zitten) 2 leerkrachten aanwezig en 3 onderwijsassistenten. KIS (z.d.) geeft ook aan dat ze een ratio van 1 leerkracht/assisstent op 5 kinderen nastreven. Hierdoor ontstaat er ook veel tijd om alle kinderen in groepjes les te geven en aan te sturen op hun geletterdheid. In Nederland is dit niet haalbaar. Dus zijn sommige projecten, denk ik, ook niet haalbaar. Hoe kan ik er in mijn klas later voor zorgen dat al het goede dat ik hier zie, ook plaats kan vinden? Hier ben ik nog steeds over na aan het denken.

En er is iets dat ik vaker meemaak, maar waar ik niet zo goed raad mee weet. In Nederland leren de kinderen vanaf groep 1 dat ze niet door de meester/juf heen mogen praten, en dat ze hun vinger op moeten steken. Als de hele klas hier goed aan denkt mogen ze bijv. een keer extra zelf kiezen waar ze mee willen spelen i.p.v. een 'moet-werkje' of ze krijgen straf als ze er (te vaak) niet aan denken. In EY2 wordt er wel altijd iets van gezegd, en wordt er ook verteld waarom het storend is, maar wordt er vaak geen consequentie aan geplakt. Dit vind ik lastig, misschien alleen omdat ik anders gewend ben, maar misschien ook wel omdat ik merk dat het voor de kinderen niet duidelijk is wat er gebeurd als ze zich niet aan de afspraak houden. Kohnstamm (2009) geeft namelijk aan dat het voor jonge kinderen belangrijk is om consequent gedrag te laten zien. Zo leren zij wat er van hen verwacht wordt, en blijf je zelf als leerkracht voorspelbaar. Hierdoor voelen zij zich veilig in hun omgeving.

Ik merk niet dat de kinderen zich onveilig voelen, maar ik merk wel dat ik zelf af en toe handelingsverlegen wordt, als ik niet weet wat ik kan doen als kinderen blijven praten. Gelukkig hadden Laura en Eva hetzelfde ervaren, en heeft Laura komende dinsdag een gesprek met de directrice geregeld. Misschien kunnen we haar vragen waarom er geen consequenties zijn, of erachter komen dat deze er wel zijn, maar dat ik ze over het hoofd gezien heb.

KIS (z.d.). The International Baccalaureate in Bangkok. Geraadpleegd op 11 mei 2018, van https://www.kis.ac.th/the-international-baccalaureate-best-in-bangkok

Kleef, van M. & Tomesen, M. (2008). Werken aan taalbewustzijn : prototype voor het stimuleren van fonologisch bewustzijn in betekenisvolle contexten. Nijmegen: Expertisecentrum Nederlands.

Kohnstamm, R. (2009). Kleine ontwikkelingspsychologie 1: Het jonge kind. Houten: Springer Uitgeverij