Sawat die Kha allemaal,

Vandaag weer een blog van mij (hopelijk vinden jullie het nog niet vervelend om ze te lezen...) (als je dat wel vindt, stop gewoon met lezen ?).

Maar goed, dat gezegd hebbende, laten we het hebben over mijn weekend.

Vrijdag begon die namelijk al (jaja, lucky me!). 's morgens bedacht ik me dat het een goed idee was om gezellig naar Laura en Eva (en het zwembad) te gaan. Gezellig was het zeker, maar het weer zat niet echt mee.. Vandaar dat ik het zwembad helaas niet gezien heb. In plaats daarvan zijn Laura en ik maar naar Bangkok gegaan (en het was niet warm buiten! voor het eerst sinds ik hier ben). Hier hebben we Wat Arun bezocht, een hele mooie tempel, waar je normaal gesproken omhoog kunt klimmen voor een mooi uitzicht over Bangkok. Helaas was deze trap nu dicht.. Dus hebben we maar de veerboot genomen (4 bath per persoon...) om in een tentje aan de andere kant van de rivier te wachten tot de zon onder zou gaan. De tempel werd toen namelijk heel mooi verlicht. Hierna zijn we in de tuktuk naar Koa San Road gereden (de taxichauffeur was erg grappig! Hij dacht dat we zussen waren, hield van ons en vond ons beautiful, hoeveel er van waar is vraag je je af? Dat moet je zelf maar beslissen ?).

Eenmaal daar aangekomen werd mijn gevoel over Koa San Road een beetje anders. 's Morgens is het verlaten en saai... 's Avonds is het druk en chaos. Ik vond het heel leuk om er even te zijn. Om de 10 meter werden er schorpioenen, buckets drank, schoenen, kleren enz. aangeboden.

In een van de zijstraatjes hebben we heerlijke PadThai gegeten en gezocht naar leuke kleren of souvenirs. Ik kan je vertellen dat Laura erg goed is in afdingen haha. Je betaalt ongeveer de helft van wat ze eigenlijk vragen. Echt iets gekocht heb ik nog niet, want ik wilde even de markt Chattuchak afwachten.

Om 23.00 uur besloten we nog een keer over Koa San Road te lopen, en nu was mijn gevoel weer heel anders. De vrouwen voor de clubs stonden in korte jurkjes hun bier en buckets aan te prijzen, de muziek stond mega hard, overal waren mensen, het rook er naar zweet, om de 5 meter vroeg iemand of je lachgas wilde, of je naar een pingpong show wilde en ga zo maar door. Ik vond het een leuke ervaring, maar werd er ook knettergek.... Echt een toeristenstraat, iets wat ik niet gewend ben na deze weken op stage.

Zondag was het tijd om Amphawa de floating market en de Train market te ontdekken.

Het was zo cool om te zien dat de mensen eten klaarmaken in hun bootjes en dat je het langs de rivier op kunt eten. Alle kleuren en geuren hielpen echt mee in deze beleving. Nadat we hiervan genoten hadden hebben we ook nog een mooi parkje ontdekt! Hier was het zo mooi en rustig, echt een verschil met de floating market. Grappig dat het naast elkaar kan bestaan.

Ook de train market was super cool om te zien (die is trouwens niet gemaakt voor toeristen, want de doeken voor schaduw hangen zo laag dat je constant moet bukken...). Als de trein voorbij komt gaan alle kraampjes snel dicht, en als de trein weer voorbij is, gaat alles weer open en worden de spullen terug gezet. Stel je dat eens voor in Nederland... Of misschien toch maar niet...

De terugweg besloten we te maken met een minivan. Of dit de beste keuze was? Bepaal dat zelf maar na dit verhaal:

We stapten in de minivan, reden ongeveer 10 min. waarna de chauffeur uitstapte bij een kantoortje en daar een tijdje bleef. Ondertussen kwam er een vrouwtje dat ons wilde laten betalen voor de taxirit (maar dit hadden we al gedaan), waarna ze door ging met de andere passagiers. Toen de chauffeur eenmaal terug was reden we verder. Schakelen was een woord waar de chauffeur nog niet zo vaak van gehoord had geloof ik. De motor protesteerde iig vaak genoeg. Het verkeer was mega druk, dus namen we een shortcut (wat in Thailand vaak een slecht idee is, want iedereen neemt dan de shortcut en wat heb je dan... nog meer file). We reden, ofja stonden stil, op deze shortcut. De chauffeur was het hier alleen niet mee eens... Hij reed over de verkeerde weghelft verder, en als er een tegenligger kwam propte hij zich weer tussen de file... Maar, we leven nog. Eenmaal weer op de grote weg aangekomen stopten we opeens naast de weg. De chauffeur moest namelijk plassen. Hij klom even over de vangrail en deed wat blijkbaar niet kon wachten. De rest van onze rit ging redelijk soepel (voor Thaise begrippen dan).

Ik ben in ieder geval weer een hele ervaring rijker!

Zoals gewoonlijk,

La khon Kha,

Sanne